STANISŁAW HORNO-POPŁAWSKI

Człowiek świata, skarbnica pomysłów, kopalnia artystycznej wiedzy – życiorys Stanisława Horno-Popławskiego to historia pokazująca, jak można ewoluować w rzeźbie od klasycyzmu przez realizm po intrygującą abstrakcję.

Dzieciństwo, historia, dziedzictwo rodzinne familii powstańca styczniowego zesłanego na teren dzisiejszej Gruzji – wszystko to wpłynęło później na twórczość Horno-Popławskiego. Fascynacja mitami antycznymi, surowością Kaukazu, zamiłowanie do ekologii, szacunek wobec kamienia – w taki oto sposób ukształtował się geniusz wielkiego artysty.

Sztuka towarzyszyła Horno od jego początków. Miał 14 lat, gdy zaczął pobierać prywatne lekcje rysunku; kiedy jako 20-latek zaczynał studia artystyczne w Moskwie, a później przeniósł się do warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych nie miał żadnych wątpliwości, w jakim kierunku chce pokierować swoim życiem. To słowo-klucz: to on decydował, jaki kierunek obierze – nigdy zaś nie poddawał się bezwiednie fali nie mając artystycznej koncepcji czy wizji.

W latach 1923-1931 studiował w warszawskiej Szkole Sztuk Pięknych w pracowniach: prof. Tadeusza Pruszkowskiego (malarstwo) i prof. Tadeusza Breyera (rzeźba). Artystycznym obieżyświatem był już na tym etapie. Moskwa, Warszawa, później uczelnie we Francji i Włoszech – chłonął świat kultury widziany z różnej perspektywy. Zaczął ją przekazywać na początku lat 30. Jako jeszcze niespełna 30-latek zaczął wykładać na wydziale uczelni w Wilnie. Angażował się we wszystko, co było w jakiś sposób powiązane z szeroko rozumianą kulturą – tworzył zrzeszenia artystów, rozwijał związek plastyków. Nawet gdy II Wojna Światowa zmieniła go – tymczasowo – w uczestnika kampanii wrześniowej, podczas okupacji niezmiennie kreował. Ujście talentu rzeźbiarskiego znajdował w tworzeniu sakralnych postaci przeznaczonych w obozowej kaplicy.