ANTONI PASTWA. Animalia

Antoni Janusz Pastwa

Urodził się w 1944 roku w Brzózie k/ Kozienic. W 1970 roku otrzymał dyplom ukończenia Akademii Sztuk Pięknych na Wydziale Rzeźby w Warszawie. Od 1992 roku jest profesorem sztuk plastycznych. Obecnie prowadzi Pracownię Dyplomującą na Wydziale Rzeźby. Przez cztery kadencje pełnił funkcję dziekana tego wydziału. Był wielokrotnie jurorem a także przewodniczącym wielu konkursów plastycznych oraz członkiem rad programowych przy instytucjach kultury.

W swoim dorobku ma ponad 30 wystaw indywidualnych w kraju i za granicą, m.in.

1991 – Antoni Janusz Pastwa. Sculture e disegni, Galleria Spicchi dell’Est, Rzym

1994 – Torsy i twarze – rzeźba, rysunek, Galeria Studio, Warszawa

2005 – Antoni Janusz Pastwa. Rzeźba [wystawa monograficzna], Muzeum Rzeźby Współczesnej, Centrum Rzeźby Polskiej, Orońsko

2007 i 2010 – Galeria Instytutu Polskiego w Rzymie

2007 – Festiwal Sztuki w Spoleto, Włochy

2017 – Jan Kucz i Antoni Janusz Pastwa, Galeria Salon ASP, Warszawa.

Uhonorowany licznymi nagrodami. Wielokrotnie wyróżniany Nagrodą Ministra Kultury, Nagrodą Rektora za działalność pedagogiczną. Z licznych nagród i wyróżnień za dokonania artystyczne należy odnotować te najważniejsze, a więc:

– I Nagroda w Ogólnopolskim konkursie na pomnik Józefa Brandta w Orońsku – 1973 r.

– I Nagroda na Międzynarodowym Biennale Sport w sztuce w Madrycie – 1977 r.

– Nagroda Norwidowska w dziedzinie Sztuki Plastyczne w Warszawie – 2002 r.

– Złoty Wawrzyn Olimpijski – 2004 r.

– Nagroda im. Brata Alberta – 2009 r.

– Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” – 2011 r.

– ponownie Nagroda Norwidowska – 2018 r.

– Honorowa Srebrna Laska – 2019 r.

Spośród realizacji wyróżnić należy: Pomnik J. Brandta W Orońsku, rzeźbę Ulisses w Villany na Węgrzech, Pomnik Henryka Wieniawskiego w Lublinie, Kwadrygę Apollina na frontonie Opery Narodowej w Warszawie, reliefy na gmachu „Rezydencja Foksal” oraz liczne portrety ludzi kultury i nauki.

Prace Artysty znajdują się m.in. w zbiorach Muzeum Narodowego w Warszawie, Muzeum Okręgowego im. Jacka Malczewskiego w Radomiu, Muzeum Sportu w Madrycie i Muzeum Olimpijskiego w Lozannie, w galeriach Poznania, Kielc, a także w kolekcjach prywatnych w kraju i wielu miejscach świata.

Jego pracy twórczej, poświęcono wiele artykułów, katalogów i albumów.

KILKA UWAG O RZEŹBIE JANUSZA PASTWY

„Gdyby zakląć wiersz w jego formę najbardziej elementarną, bryłę, okazałoby się, że poezja jest najbliższą siostrą rzeźby.

Wbrew pozorom, materia poezji, słowa jest być może twardsza niż materia rzeźby, drewno, brąz, kamień. Dla kogoś, kto słyszy słowa, ich znaczenia, brzmienia i wybrzmienia, rzeźba jest także bytem słyszalnym, w tym transcendentnym być może, nie akustycznym wymiarze.

Forma i język to coś, czym się porozumiewamy, i czym się różnimy. Forma jest najbardziej indywidualnym wyrazem ducha, język czymś, za pomocą czego sny się urzeczywistniają. Formowanie, to synonim twórczości, kreatywnych możliwości i niemożliwości, ukrytych w nieporuszonej materii. Rzeźba jako coś ponadczasowego, jest uwięziona w czasie.

Czytam rzeźbę Pastwy jak czyta się pasjonującą książkę, której prawdziwe przesłanie realizuje się w nas, w naszych głębokich oczekiwaniach ocalenia tego, co najbardziej istotne w doświadczeniu człowieka, najbardziej elementarne i konieczne. Więc, pościg za kształtem doskonałym. Lecz co to jest kształt doskonały w sztuce. Na pewno nie gładkie powierzchnie wylizane przez wodę, ani dramatyczne faktury, jak górskie szczyty postrzępione przez wiatr. Powiedzmy więc: kształt zupełny, napełniony wartościami zarówno wewnętrznego, jak i zewnętrznego świata, kształt ocalałego istnienia, z jego przepaściami i głębiami.”

Krzysztof Karasek