Wojciech Fangor

Wojciech Fangor na wernisażu w Galerii Test 23.11.2011

Wojciech Fangor urodził się 15 listopada 1922 roku w Warszawie. Zmarł 25 października 2015 roku w Warszawie. Zaliczany jest do grona najwybitniejszych polskich artystów XX wieku.

W czasie wojny studiował prywatnie u Tadeusza Pruszkowskiego i Felicjana Szczęsnego Kowarskiego, a w 1946 roku obronił dyplom w Warszawskiej ASP.

Uprawiał malarstwo i grafikę, rzeźbę i sztukę w przestrzeni publicznej. Debiutował w 1949 roku wystawą kubizujących pejzaży i portretów. Popularność przyniosły mu obrazy malowane w latach pięćdziesiątych, szczególnie „Postaci” (1950), „Matka Koreanka” (1951) oraz plakaty. Lata pięćdziesiąte, to także współpraca z architektem Jerzym Sołtanem i jego zespołem. Jest autorem pierwszego w historii sztuki
światowej environment „Studium przestrzeni” (1958, wspólnie ze Stanisławem Zamecznikiem). W latach 1961-1966 mieszkał i pracował w krajach Europy Zachodniej, a od 1966 roku w USA.
Jego malarstwo to przede wszystkim studium światła. Abstrakcyjne, iluzjonistyczne obrazy pojawiły się w jego twórczości już w latach 50., wyprzedzając o kilka lat zaistnienie opt-artu w sztuce. Malarz skupił się wtedy na obrazowaniu iluzji przestrzeni na płótnie. Wykorzystywał wzrokowe wrażenia, jakie daje ułożenie barw w wibrujące kompozycje kół i fal o niewyraźnych konturach i kontrastowych kolorach.

Uczestniczył w słynnej międzynarodowej wystawie „The Responsive Eye” w Museum of Modern Art w Nowym Jorku, w 1965 roku. W 1970 roku miał indywidualną wystawę w Solomon R. Guggenheim Museum w Nowym Jorku. W 1990 roku ekspozycja „Wojciech Fangor. 50 lat malarstwa” w Państwowej Galerii Sztuki Zachęta otworzyła powrót twórczości Fangora do polskich salonów wystawienniczych i galerii. W 1998 roku artysta wrócił na stałe do Polski. W czerwcu 2002 roku otworzył wystawę retrospektywną w Galerii Sztuki Współczesnej BWA w Katowicach, a w roku 2003 w Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski w Warszawie.