AGNIESZKA ZAWISZA O naturze rzeczy

Dyplom z wyróżnieniem Agnieszka Zawisza uzyskała w 2000 r. w Pracowni Profesora Rajmunda Ziemskiego, zaś aneks z Litografii w Pracowni Prof. Wacława Winieckiego w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. Tytuł doktora sztuk pięknych otrzymała w 2019 r., będąc pod opieką Profesor Aleksandry Gieragi, na ASP w Łodzi.

Artystka jest stale aktywna jako animatorka życia kulturalnego. Jest współautorką multimedialnego projektu Matkopolko, a także współtworzyła „Pracownię 103” na warszawskiej Pradze. Działa w stowarzyszeniu Front Sztuki (obecnie z siedzibą w Kamienicy Artystycznej TA3 na Ochocie). W 2017 roku Agnieszka Zawisza zdobyła pierwsze miejsce na Biennale Malarstwa w Mołdawii. Malarka zajmuje się także działalnością pedagogiczną, prowadząc zajęcia i warsztaty, a przede wszystkim nauczając w Wyższej Szkole Artystycznej w Warszawie.

     W działaniach artystycznych Agnieszki Zawiszy na różny sposób przejawia się zainteresowanie motywem wody, otwartej przestrzeni, a przede wszystkim pejzażu – najpierw ujrzanego w przelocie, następnie reinterpretowanego na płaszczyźnie obrazu. Jej malarstwo oscyluje pomiędzy figuratywnymi wyobrażeniami, a organicznymi i nieokreślonymi nieraz formami, eksponującymi sam proces malowania i doświadczania materii malarskiej. Mroczne i zagadkowe, przyrodnicze struktury świata roślin, a także obciążona bogatą symboliką ziemia staje się fascynującym konglomeratem faktur i nietuzinkowych kolorów. Jest też za każdym razem sposobnością ukazania na obrazie feerii barwnych antagonizmów oraz wyzwaniem wzbogacającym indywidualny warsztat twórczy.

    Do stworzenia jednostkowego przekazu malarskiego Artystka posługuje się efektami uzyskiwanymi poprzez eksperymenty formalne, m. in. różnorodne sposoby aplikowania farby, która jest rozlewana, odciskana, rozmazywana, nakładana warstwowo, kryjąco i transparentnie. Agnieszka Zawisza świadomie dokumentuje też sam proces twórczy: rozpościera na podłodze pracowni czyste, zagruntowane płótno. Wszelkie pozostawione tam ślady – przypadkowo zaistniałe kształty, odciski, chlapnięcia – są zaczątkiem dla obrazu-pamiętnika, opartego na przekazie chwili, przypadku, swobody malowania. Ślady te tworzą mimochodem świat plątaniny kolorów, świateł, linii i przeróżnych form – równoległy dla właściwego, malowanego na sztalugach dzieła. Te, jak i docelowo malowane przestrzenie na obrazach, przywołują asocjacje z materią tkanin i są wynikiem eksperymentów formalnych, jakie Twórczyni podejmuje w farbą, spoiwami, a także podobraziem, wystawiając je na działanie wielu czynników zewnętrznych i przypadku. Artystkę pasjonuje sam proces budowania obrazów, a każdy z nich jest nowym przeżyciem, zaspokojeniem niepokoju twórczego i potrzeby bycia blisko natury poprzez własny, plastyczny znak i malarski gest. 

     Zawisza ceni formy „żywe”, wyraziste pod kątem koloru i ekspresji, nasycone barwnie, a przez to zdynamizowane, nieograniczone w formie, ewoluujące i wywołujące silne emocje. Bogactwo użytych środków malarskich często zestawia z osobistym zachwytem nad naturą oraz wrażliwością na jej piękno, a także z troską o kondycję świata przyrodniczego – jego witalność, siły przetrwania i różnorodność, które to wartości i cechy natury przywołuje konsekwentnie na swoich obrazach.

Weronika Zasada-Stańska