ALEKSANDER MYJAK. Rysunek

Urodził się 11 stycznia 1985 roku w Warszawie. W 2009 roku ukończył z wyróżnieniem studia na Wydziale Grafiki warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych w Pracowni Projektowania Książki prof. Maciej Buszewicza. Aneks w Pracowni Malarstwa prof. Adama Styki. Od 2009 roku pracuje na Wydziale Grafiki ASP w Warszawie jako asystent. W 2010 roku ukończył również Studium Pedagogiczne w warszawskiej ASP. Od 2013 roku prowadzi zajęcia z rysunku w Wyższej Szkole Informatyki Stosowanej i Zarządzania.

Jest laureatem miesięcznych nagród w Konkursie Grafika Warszawska: III Nagrody w maju 2007 roku i Nagrody Marszałka Województwa Mazowieckiego w czerwcu 2008 roku.

Autor wystawy indywidualnej w Galerii f150 w Konstancinie-Jeziornie.

Uczestniczył w zbiorowych wystawach: w Galerii Aspekt, w Galerii im. Van Gogha i w Galerii 34 bis w Warszawie, w Domu Kultury w Pasevalk w Niemczech, w Galerii Pentagon Wydziału Sztuki Uniwersytetu Technologiczno – Humanistycznego w Radomiu, COMING OUT 2009 – najlepsze dyplomy warszawskiej ASP, w Wielkiej Wystawie Grafiki Polskiej w Galerii Zamek w Reszlu (lipiec-wrzesień 2011 r.), w Galerii White Box, QCA GU – Gold Coast Campus w Australii.

RYSUNEK Aleksandra Myjaka jest odmienny od jego malarstwa, albowiem jest sztuką linearną. Posiada atrybuty niespotykane w sztukach przestrzennych, a charakterystyczne dla sztuk czasowych. Linia rysunków jako materia sztuki wizualnej posiada takie cechy jak kierunek, długość, grubość i nasycenie czernią. Artysta tworząc sztukę przedstawiającą nie naśladuje przedmiotu natury lecz dąży do jego harmonijnego kształtu skomponowanego z rytmicznych linii. Jest to sztuka ekspresyjna, poprzez którą Aleksander Myjak przekazuje swoje emocje przełożone na język form wizualnych. Śledząc ten proces od punktu wyjścia: od form zainspirowanych z natury (konie, ptaki, zwierzęta) przez ich uproszczenie, twórca odwołuje się w pewnym zakresie do swojej artystycznej wrażliwości. Prace zyskują nie tyle poprzez podobieństwo do natury, ile przez ideę, ponieważ nie zawiera się ona w kształcie czy kolorze, lecz w sposobie w jaki artysta go ujmuje. Tajemnice natury nie poddają się określeniom, ani opisowi, zostają tylko zasugerowane swobodnymi kreskami i „plamami” form, a ich połączenie w jedność tworzy lekkość przekazu, co ma wiele z POEZJI. Artysta używa czerni – od jasnej szarości do głębokiego jej odcienia oraz kreski, która przez zmianę grubości doprowadza do zagęszczenia płaszczyznowego. Dzięki temu kreuje prosty i jednocześnie niezwykły rysunek, stający się żywą i dynamiczną kompozycją. Przedstawiane prace ukazują przesłanie i styl dociekań kolejno rozpracowywanych zagadnień kształtu formy, przestrzeni i ekspresji. Starają się również odkryć i sformułować prawa rządzące tymi zagadnieniami przez budowanie prac w percepcji wizualnej i myślenia w procesie poznania.

Apoloniusz Węgłowski