ANDRZEJ PINNO – Wille spiętrzone

Architekt, pedagog, ur. 1927 roku w Radomiu. W czasie II wojny światowej i okupacji niemieckiej uczestniczył w tajnych kompletach i należał do Szarych Szeregów. Po wojnie ukończył Gimnazjum i Liceum im. dr Tytusa Chałubińskiego w 1945. Studiował na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej gdzie uzyskał dyplom w 1952. W latach 1950-1958 był projektantem w Biurze Projektów Architektonicznych Miastoprojekt Stolica w pracowniach Kazimierza Piechotki, dr Zygmunta Kleyffa i prof. Bohdana Pniewskiego. W następnych latach studiował na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie gdzie ukończył wydział Architektury Wnętrz (1961) pracując równocześnie w Biurze Studiów i Projektów Doświadczalnych Budownictwa Mieszkaniowego, w Komitecie do spraw Budownictwa Urbanistyki i Architektury oraz w Zakładach Doświadczalnych Architektury ASP (później Zakładach Artystyczno-Badawczych ASP). W 1963 wyjechał do Francji gdzie został projektantem w znanej pracowni architektonicznej Candilis-Josic-Woods w Paryżu. Rok później wyjechał do Stanów Zjednoczonych w ramach stypendium Uniwersytetu Harvarda w Cambridge, Massachusetts, gdzie w 1966 ukończył studia podyplomowe na Wydziale Urbanistyki. W tym samym roku otrzymał stanowisko stypendysty (fellowship) tego uniwersytetu i został adiunktem w Rensselaer Polytechnic Institute w Troy, New York. W latach 1967-1969 był wykładowcą na Universite de Montreal w Kanadzie, w 1969-1973 wykładowcą i kierownikiem prac badawczych na Wydziale Architektury Pennsylvania State University, a w 1973- 1976 wykładowcą na Cornell University w Ithaca, New York.

W tym czasie pełnił też obowiązki gościnnego wykładowcy (visiting critic) na University of Toronto. Od 1976 przez 30 następnych lat był profesorem na Wydziale Architektury i Urbanistyki University of Texas at Arlington. Od 1993, w ciągu kilku semestrów, prowadził również wykłady gościnne na Politechnice Warszawskiej. Andrzej Pinno brał udział w konkursach architektonicznych krajowych i międzynarodowych, prace jego były prezentowane na różnych wystawach. Uczestniczył w wielu konferencjach z zakresu architekury i kultury organizowanych w Polsce, Stanach Zjednoczonych i Kanadzie. Wygłaszał referaty na temat teoretycznych zagadnień architektury i urbanistyki, między innymi na uniwersytetach Columbia, McGill, Berkeley oraz na konferencjach SARP, Association of Collegiate Schools of Architecture (ACSA) i Kongresach Polskiego Instytutu Naukowego w USA. Był autorem licznych publikacji zamieszczanych w pismach specjalistycznych („Projekt“, „Forum Europeen d’Architecture“ „Architektura“, „Architectural Design“, „Reflections“, „Pokaz“ i inne). Był członkiem SARP, ZPAP oraz GEAM (Groupe d’Etude d’Architecture Mobile). Przekazał w darze dla Muzeum Jacka Malczewskiego w Radomiu cenną kolekcję dzieł sztuki i pamiątek rodzinnych gromadzonych przez kilka pokoleń, która od 2004 stanowi tam stałą ekspozycję. Zmarł w Arlington w Teksasie i pochowany został w Warszawie na cmentarzu ewangelicko- augsburskim. Pośmiertnie odznaczony został przez władze miasta Radomia medalem bene merenti civitas radomiensis.

Prezentowany projekt przedstawia teoretyczny punkt widzenia bliski architekturze „zaangażowanej” (engagee) Moshe Safdie’ego i stanowi przeciwieństwo architektury „aplikowanej” (appliquee) Roberta Venturi’ego. Stara się zbliżyć architekturę do społeczności poprzez pogodzenie marzenia o domu indywidualnym z wymogiem większego zagęszczenia w kontekście urbanistycznym. Cel ten osiągnięty zostaje przez integrację i współzależność rzutów poziomych, przekrojów i elewacji, a także systemów strukturalnych i mechanicznych. W tym sensie projekt stanowi zarówno prototyp jak i założenie. W projekcie tym architektura jest pojmowana całościowo. Łączy on w sobie tradycję z innowacją. Nie jest tu istotny problem czy „forma wynika z funkcji czy z fiaska” („whether form follows function or fiasco”); czy „mniej oznacza więcej czy też nudę” („whether less is more or a bore”); czy projekt jest „post-” czy też „spóźniony” („post or late”). Projekt jest próbą sformułowania racjonalnego celu i zapewnienia możliwie najlepszego rozwiązania. Usiłuje osiągnąć ten cel w wszechstronny sposób, który można określić jako integralny.

Andrzej Pinno, Czerwiec 1982