BOŻENA KLIMEK – KURKOWSKA. Rzeźba

Urodziła się 16.11.1976 roku w Radomiu. Skończyła studia dzienne w Katedrze Sztuki Wydziału Nauczycielskiego Politechniki Radomskiej w roku 2001; dyplom w Pracowni Malarstwa prof. Andrzeja Gieragi, aneks w Pracowni Grafiki Warsztatowej prof. Krzysztofa Wyznera. W latach 2000-2005 studiowała w poznańskiej ASP, w tym w latach 2001-2003 rzeźbę w pracowni prof. Macieja Szańkowskiego; uzyskała dyplom z wyróżnieniem w zakresie rzeźby w Pracowni Ceramiki prof. Ewy Twarowskiej-Siody. Od 2007 roku pracuje na Wydziale Sztuki Politechniki Radomskiej (obecnie Uniwersytet Technologiczno-Humanistyczny) w Radomiu, na stanowisku adiunkta w Katedrze Struktur Przestrzennych i Teorii Sztuki w Pracowni Rzeźby. W 2013 roku uzyskała stopień doktora na niniejszej Uczelni. Jej twórczość obejmuje takie dziedziny jak: rzeźba, grafika warsztatowa, malarstwo oraz rysunek. Bożena Klimek-Kurkowska mówi w krótkim tekście zatytułowanym Gramatyka materii życia: „Odmierzane kawałki czasu relatywnie ustawiają wskazówki, w czasie przeszłym, przyszłym i teraźniejszym. Słów wypowiedzianych w niezliczonej liczbie przypadków, losów, zdarzeń nie odmierzy żadna machina. A ta najbardziej wydajna i niezawodna, pracująca w trybie przyspieszonym wygeneruje fałszywy komunikat, którego nie da się odmienić przez żadną osobę. Tryb przypuszczający jest abstrakcją, oznajmujący – faktem, rozkazujący – trybem XXI wieku”.

Fragment tekstu Kazimierza Łyszcza, napisanego do katalogu towarzyszącego wystawie: „Dla Bożeny Klimek-Kurkowskiej uprawianie sztuki jest działaniem polegającym na ciągłym konstruowaniu i rekonstruowaniu swojej dotychczasowej wizji świata rzeczy. Uważnego obserwatora zadziwia niezwykła konsekwencja w realizacji tej wizji. Pomimo licznych różnic występujących pomiędzy kształtowanymi z prostych materiałów obiektami przestrzennymi, od pierwszego spojrzenia narzuca się wspólna im poetyka formowania. Rzeczy te, pojawiają się w świecie realnym już to jako konkretne obiekty zanurzone w czasoprzestrzeni, już to jako twory pochodzące z krainy fantasmagorii, wyobrażeń, tęsknot, których zdają się nie imać prawa natury. (…) Żadna z jej rzeźb nie jest monolitem, jednorodnym blokiem, każda składa się z kilku-kilkunastu komplementarnych względem siebie elementów. Ich proporcje i wzajemne związki sprawiają wrażenie koniecznych i ściśle do siebie dopasowanych, chociaż w sensie fizycznym nie są trwale zespolone i mogłyby istnieć jako indywidualne byty. Łączą je w jedno zasady logiki wizualnej i celowość organizacji, a także stosowanie tworzyw podległych sile woli Autorki. Często są to montaże struktur obcych sobie materiałowo, w których rdzewiejąca metalowa blaszka styka się z kamieniem, grubo ociosany drewniany słup opiera o masywną ceglaną ścianę, wiotkie patyczki podtrzymują solidne bryły, z drucianych haków czy wieszaków do misek wykonanych z papier-mâché spływają pasy płótna, etc. W swoim artystycznym emploi Klimek-Kurkowska posiada coś na kształt niemal niewyczerpywanego rezerwuaru elementów składnikowych, z którego wyjmuje niezbędną ilość potrzebnych jej komponentów i tworzy z nich przemyślne konfiguracje i kombinacje”.